Προεκλογική φωτοβολίδα η αύξηση μισθών
Οργάνωση και αγώνας ενάντια στην δουλοποίηση των Εργαζομένων
Μέσα στον προεκλογικό πυρετό και την
προσπάθεια να κρατηθεί λίγους μήνες στην εξουσία ο Τσίπρας ανακοίνωσε την
αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού. α) για
να αλλάξει τη συζήτηση από τα αγκάθια της Συμφωνίας των Πρεσπών, τη νέα
ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, κ.λπ. β) για να βρει στηρίγματα για την υπό
κατάρρευση μειοψηφική κυβέρνησή του, ψηφίζοντας νόμους ευρέως αποδεκτούς. γ)
για να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στα εργατικά στρώματα πως υπάρχει έξοδος από
τα μνημόνια και ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους, αν ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις
εκλογές.
1. Σύμφωνα
με τον νόμο ο κατώτατος μισθός καθορίζεται στα 650ευρώ μικτά από 586 ευρώ μικτά
(546 ευρώ καθαρά από 492) για εργαζόμενο χωρίς προϋπηρεσία-άγαμο. Αντίστοιχα το
κατώτατο ημερομίσθιο καθορίζεται σε 29,04ευρώ μικτά από 26,18ευρώ μικτά. Ο
νόμος ισχύει για όλες τις ηλικίες, οπότε καταργείται ο υποκατώτατος για τους
εργαζόμενους ως 25 ετών και ο μισθός τους διαμορφώνεται από τα 510ευρώ μικτά σε
650ευρώ μικτά και το ημερομίσθιό τους από 22,83 ευρώ σε 29,04ευρώ.
Αυτή η αλλαγή του
κατώτατου θα συμπαρασύρει προς τα επάνω διάφορα επιδόματα-βοηθήματα (π.χ. το
επίδομα ανεργίας από 360 ευρώ σε 400 κ.α.) καθώς και τους υπόλοιπους μισθούς
στον ιδιωτικό τομέα λόγω του υπολογισμού της αύξησης στις τριετίες που έχουν οι
εργαζόμενοι, αυστηρά ως το 2012 και ως τρεις.
2. Οι
εργοδότες διαμαρτυρήθηκαν για τις αυξήσεις! Τη στιγμή που η κυβέρνηση τους έχει
απαλλάξει από το κόστος αύξησης του μισθού! Πως; α) τους επιδοτεί τις
ασφαλιστικές εισφορές για νέους εργαζόμενους ως 25 ετών, 50% το 2019 και 100%
το 2020. β) τους ρυθμίζει τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία με μεγάλο κούρεμα και
πολλές δόσεις. γ) διατηρεί σε ισχύ το μνημονιακό πλαίσιο στα εργασιακά και
θεσμοποιεί με τη χρήση του, το νόμο Βρούτση που ορίζει πως ο υπουργός θα
καθορίζει το ύψος των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, με βάση την εξέταση της
πορείας της οικονομίας! Μόνιμη κατάργηση δηλαδή των συλλογικών διαπραγματεύσεων
δ) η ακύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΓΣΕΕ-Εργοδοτών,
εξασφαλίζεται και με άλλες μνημονιακές ρυθμίσεις που δεν άγγιξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο αυτή η εξέλιξη «ακυρώνει» τον ρόλο των συνδικάτων και της δυνατότητάς
τους να παλεύουν για αυξήσεις και δικαιώματα-επιβάλλει έναν κρατικό/εργοδοτικό
δεσποτισμό-προσπαθεί να διαλύσει την συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής
τάξης.
Παρά τα γενναία δώρα όλοι οι εργοδοτικοί
φορείς –ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΣΒΒΕ- ζητάνε νέα μέτρα υπέρ τους. α) Να μειωθούν και άλλο οι
εργοδοτικές εισφορές. β) Να αποσυνδεθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού από τον
μέσο μισθό. γ) Να καταργηθεί η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στην διαιτησία
(ΟΜΕΔ), ώστε να μην υπογράφονται κλαδικές συμβάσεις εργασίας. δ) Το επίδομα
ανεργίας να μη δίνεται στον άνεργο, αλλά στην επιχείρηση για να τον προσλάβει.
ε) Τη διατήρηση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας της περιόδου 2010-2017.
Ζητάνε δηλαδή αυτό που έχουν μισοεπιβάλλει στην πράξη, δηλαδή να μην υπάρχει
καμιά συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση από τους εργαζόμενους, να μείνει η
εργατική τάξη μόνιμα με το βιοτικό επίπεδο της δεκαετίας του 1950.
3. Η βίαιη
φτωχοποίηση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, δεν διασώζεται ούτε απαλύνεται με
αυτές τις αυξήσεις. Το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης που επιβάλλουν κυβερνήσεις
–εργοδότες-ΕΕ, έχει απλωθεί στους εργασιακούς χώρους και δεν τηρεί ούτε τα
ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που έχουν απομείνει. Υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι
να επιστρέφουν στον εργοδότη τα δώρα ή ακόμα και μέρος του μισθού – πληρώνονται
με κουπόνια – δεν δηλώνονται οι κανονικές μέρες και ώρες εργασίας, οπότε δεν
δηλώνονται ένσημα, δεν πληρώνονται υπερωρίες – επιβάλλονται ατομικές συμβάσεις
εργασίας με αύξηση ωρών εργασίας χωρίς αύξηση μισθού – με τον υπολογισμό των
«μπουρμπουάρ» στο μισθό – με μήνες απληρωσιάς και έναντι – με τη χρήση ακόμα
και σωματικής βίας απέναντι σε εργαζόμενους που διεκδικούν – με κατάπτυστες
αντεργατικές αποφάσεις δικαστηρίων. Ένα εργοδοτικό πλέγμα υποδούλωσης των
εργαζομένων έχει στηθεί, με όπλα την τεράστια ανεργία και τη διάλυση του
συνδικαλισμού, που προσπαθούν να μας οδηγήσει στην πλήρη υποταγή. Μπροστάρης αυτής
της λαίλαπας οι ελαστικές σχέσεις εργασίας που άνθισαν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
(πάνω από τις μισές νέες προσλήψεις είναι μερικής απασχόλησης) και έγιναν όπλο
στα χέρια της εργοδοσίας για να διαιρέσει, να κατακερματίσει, να κακοπληρώσει
τους εργαζόμενους. Αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα συμπληρώνουν οι τρελές
ανατιμήσεις σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης (καύσιμα, ρεύμα, νερό, τρόφιμα,
κ.λπ), η άγρια έμμεση και άμεση φορολογία, το επίπεδο των ενοικίων, κ.α. Η ζωή
της εργατικής τάξης είναι κυριολεκτικά αβίωτη. Ακόμα και αυτή η μικρή ανάσα της
αύξησης θα απορροφηθεί από την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και τη μείωση
του αφορολόγητου ορίου από 8.636ευρώ στα 5.685ευρώ το 2020. Στους εργαζόμενους
δεν θα μείνουν ούτε τα ψίχουλα!
4. Η ΝΔ και
τα υπόλοιπα μνημονιακά αποκόμματα, κριτικάρουν την κυβέρνηση που δεν έδωσε
νωρίτερα την αύξηση! Δηλαδή κοροϊδεύουν όλους εμάς, αυτοί που ψήφισαν το
βάρβαρο κόψιμο μισθών και συντάξεων. Είναι αυτοί που περιμένουν να
ξανακυβερνήσουν (νεκραναστημένοι από την προδοσία Τσίπρα) για να χρησιμοποιήσουν
όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που τους κληροδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, προς όφελος της
μεγάλης εργοδοσίας και δικαιολογούμενοι από την οικονομική πορεία του ελληνικού
καπιταλισμού.
Η ΓΣΕΕ αντιδρά και
ζητά τα 751 ευρώ, όπως και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Δεν κατάλαβε
φαίνεται πως όταν ψήφιζε με τα δύο χέρια ΝΑΙ στο δημοψήφισμα το 2015, ψήφιζε
ΝΑΙ σε κάθε αντεργατικό μνημονιακό μέτρο που μας ζήτησαν
ΕΕ-ΔΝΤ-πολυεθνικές-έλληνες καπιταλιστές (όπως και την ουσιαστική κατάργηση του
συνδικαλισμού). Τώρα, πέρα από τις αγωνιστικές φωνασκίες έχουν αποδεχτεί τον
ρόλο τους ως φιλοΕΕ, φιλοεργοδοτικοί που «πιστεύουν» στην οικονομία της αγοράς
και αφού δεν θα μπορούν να παίζουν το ρόλο του εργατικού αντιπροσώπου, θα
αρκεστούν στο ξεκοκάλισμα προγραμμάτων και κονδυλίων της ΕΕ. Η διάλυση όμως που
έφεραν στον εργατικό συνδικαλισμό, σε συνδυασμό με την αλλοπρόσαλλη,
διασπαστική, κομματοκεντρική και αγωνιστική στα λόγια πολιτική του ΠΑΜΕ και
άλλων αριστερών δυνάμεων, έχουν κάνει δυσμενή τη θέση των εργαζομένων και
χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για την πολιτική ανασύνθεση και οργανωτική
ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
5. Όλοι οι
εργαζόμενοι σε κάθε χώρο πρέπει να επιβάλλουν με τη στοιχειώδη μεταξύ τους
συνεννόηση και ταξική αποφασιστικότητα την πληρωμή των αυξήσεων, την πληρωμή
των δώρων και γενικά την εφαρμογή των εργατικών δικαιωμάτων. Κάθε υποχώρηση θα
μας σπρώξει στην υποδούλωση. Να οργανωθούμε με επιτροπές αγώνα όπως οι διανομείς φαγητού στη Θεσσαλονίκη και
αλλού, ώστε να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας (βλ. εγκύκλιο για delivery-αγώνες διανομέων στον Τσαρουχά Θεσσαλονίκης, στους Αμπελόκηπους,
στο Περιστέρι, και αλλού –αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας –
αγώνας συμβασιούχων και αναπληρωτών, κ.α.) Να αυτοοργανωθούμε, να ενισχύσουμε
τα σωματεία μας ή να κάνουμε νέα εκεί που δεν υπάρχουν. Να παλέψουμε για
πραγματικά καλύτερες συνθήκες ζωής, με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
(τουλάχιστον 750ευρώ) – μείωση φορολογίας – μείωση τιμών σε ΔΕΚΟ – καύσιμα –
τρόφιμα- κ.λπ. – κατάργηση της μερικής απασχόλησης και της κυριακάτικης
εργασίας – δωρεάν υγεία, παιδεία για όλους - κρατικές κοινωφελείς επενδύσεις
για νέες θέσεις εργασίας. Αυτά σημαίνουν απαλλαγή μας από: μνημόνια – πληρωμή
χρέους – αστικές κυβερνήσεις και Κομισιόν. Σημαίνουν ενωτικοί ταξικοί αγώνες
στο δρόμο των κίτρινων γιλέκων για μια ριζική αλλαγή. Μέλλον είτε με ΣΥΡΙΖΑ
είτε με ΝΔ για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει. Μόνο μια πραγματική κυβέρνηση
των εργαζομένων, βασισμένη στην αγωνιστική, εργατική δραστηριότητα, μπορεί να
διασφαλίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Για
να μην ζήσουμε σαν δούλοι!
