Από τον Νοέμβρη του 1973 έως τον φετινό Νοέμβρη του 2011, πέρασαν 38 ολόκληρα χρόνια, η μεγάλη ιστορική περίοδος της μεταπολίτευσης – και ενώ έχουν αλλάξει τόσα πολλά για το εργατικό κίνημα και όλη την ελληνική κοινωνία, από την άλλη πολλά δείχνουν όμοια.
Με την πρώτη ματιά, μπορούμε να δούμε στο ένα άκρο αυτής της ιστορικής περιόδου το Νοέμβρη του 1973, που είχε για πρωταγωνιστές τους εργάτες, τους φοιτητές, τις λαϊκές μάζες γενικά και την ενεργό συμμετοχή τους στην δράση, δηλαδή στην πολιτική, όπου μέσα από ριζοσπαστικές μορφές αγώνα οδηγήθηκαν στην εξέγερση, δηλαδή στη συλλογικότερη και ανθρωπινότερη πράξη του ανθρώπινου γένους. Στο άλλο άκρο, το Νοέμβρη του 2011, κάποιοι θέλουν να φαίνεται ότι πρωταγωνιστούν ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κ.α. – δηλαδή ένας απίστευτα γελοίος αλλά και επικίνδυνος θίασος, που με τα διαδοχικά μνημόνια έχει κηρύξει ανοιχτό πόλεμο εδώ και 2 χρόνια ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, στους εργαζόμενους, τους νέους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όλοι αυτοί, με προμετωπίδα την «πατρίδα», το «εθνικό συμφέρον», τη «σωτηρία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης» κλπ. έχουν λυσσάξει και προσπαθούν να αρπάξουν, να ξεσκίσουν τη δημόσια αλλά και ιδιωτική περιουσία, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών.
Τις τελευταίες μέρες, με όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν μέσα στον «ορνιθώνα της αστικής τάξης», το κοινοβούλιο, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και «ειδικοί», «τεχνοκράτες» κ.α. κάτω από τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ ψάχνουν να βρουν εναγωνίως μια κυβέρνηση συνεργασίας, μια νέα χούντα, ώστε χωρίς να μας ρωτήσουν, να μας επιβάλλουν τη νέα δανειακή σύμβαση – δηλαδή την θανατική μας καταδίκη.
ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Η ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους ευρωπαίους εργαζόμενους για ν’ αντιμετωπίσει τη βαθύτατη κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, την χρεοκοπία των ευρωπαϊκών τραπεζών και κυρίως τον θανάσιμο ανταγωνισμό από τις νεοαναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία κ.α.). Αυτό σημαίνουν οι λεγόμενοι «ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί», η «συνταγματικά κατοχυρωμένη απαγόρευση ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό» κλπ.
Η δοσίλογη κυβέρνηση του Παπανδρέου θριαμβολογεί μαζί με τα παπαγαλάκια της για τη νέα δανειακή σύμβαση και την υποτιθέμενη ελάφρυνση του χρέους κατά 100 δις, που υποτίθεται θα πραγματοποιηθεί με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50%. Είναι η ίδια που μερικές μέρες πριν αρνιόταν ακόμη και να αναφέρει τη λέξη «κούρεμα», γιατί όπως έλεγε θα ήταν «μια καταστροφή για τη χώρα».
Όμως το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50% σημαίνει: κούρεμα κατά 50% όλων των αξιών της ελληνικής οικονομίας, πτώση κατά 50% της αξίας της ατομικής περιουσίας, των καταθέσεων, των σπιτιών, των δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων, της αξίας της εργατικής δύναμης (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις κ.α.). Ότι θα συρρικνωθεί στο μισό η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση, ενώ μετά από τα ήδη υπάρχοντα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα της τελευταίας διετίας έχουν πέσει στο μισό σε σχέση με πριν από δύο χρόνια. Το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50% σημαίνει ακόμη ότι ολόκληρη η δημόσια περιουσία (δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμοί, λιμάνια, δρόμοι, δάση, λίμνες, μνημεία κ.α.) θα βγει στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί.
Η χώρα, δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, θα μπουν κάτω από την αποικιακή εποπτεία της Τρόικας για πολλές δεκαετίες. Οι επίτροποι θα είναι οι νέοι κυβερνήτες που θα αποφασίζουν για τα πάντα και που χωρίς την άδειά τους δεν θα γίνεται τίποτα. Θα είναι επίσης αυτοί που θα πουλάνε τη δημόσια περιουσία και θα εισπράττουν τα έσοδα.
Τέλος, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων δεν σημαίνει ελάφρυνση του χρέους κατά 100 δις, όπως ψευδώς διατυμπανίζουν η κυβέρνηση αλλά και η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η Δημοκρατική Συμμαχία και τα ΜΜΕ. Όλη αυτή η απάτη, που βασίζεται στους πολύπλοκους τεχνικούς όρους της συμφωνίας του κουρέματος (που ακόμα παζαρεύονται), έχει χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση άλλων χωρών και «στήθηκε» μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν «ευαίσθητους» τους δανειστές τοκογλύφους και τους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ώστε να μας αποσπάσουν και την τελευταία σταγόνα αίματος που μπορούν να μας στραγγίξουν.
Με το ψευτοδίλημμα: δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή μας απειλούν συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια. Όμως με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, τις τέσσερις αναθεωρήσεις του, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό νόμο, το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο και τα διάφορα χαράτσια, μας έχουν ήδη οδηγήσει σε τρομακτική μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας (με πρωτοφανή μείωση του ΑΕΠ κατά 12% την τελευταία τριετία) και εκτίναξη της ανεργίας. Τώρα, με τη νέα δανειακή σύμβαση και το διαρκές μνημόνιο που τη συνοδεύει, θα υπάρξει νέα τεράστια μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, καταστροφή της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης και ακόμα μεγαλύτερη εκτίναξη της ανεργίας. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη χρεοκοπία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, τότε τι είναι χρεοκοπία; Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να έχουμε απολύτως κανένα δίλλημα, ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι αυτός του Νοέμβρη του 1973.
Μια μόνο διέξοδος: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
― ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
― ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
Όλος αυτός ο θίασος, με τα απίστευτα καραγκιοζιλίκια του, δείχνει τον πανικό του και ταυτόχρονα προσπαθεί να εγκλωβίσει ή να σταματήσει τις μεγαλειώδεις αντιστάσεις και αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Την μεγαλύτερη απεργία της μεταπολίτευσης (στις 19-20 Οκτώβρη), τις καθολικές αντιδράσεις στις παρελάσεις, ακόμα και στα γήπεδα, την ανυπακοή στα χαράτσια κ.α. που όλα κατευθύνονται ενάντια στα παλιά και νέα Μνημόνιά τους.
Από μια δεύτερη ματιά λοιπόν, το Νοέμβρη του 1973 και τον φετινό του 2011, κάποια πράγματα είναι ακριβώς ίδια. Κατά πρώτο από την πλευρά της ύπαρξης μιας Χούντας – και κατά δεύτερο, ίσως το σημαντικότερο, από την πλευρά του ότι και σήμερα πλέον οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι, όπως και τότε, οι εργάτες, οι νέοι, οι λαϊκές μάζες γενικά με την ενεργό συμμετοχή τους στα γεγονότα.
Όμως ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς, δύσκολος, σκληρός. Γιατί η πραγματική αιτία της κόλασης που ζούμε -και που θα χειροτερεύει συνεχώς- είναι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και η διαχείρισή του τόσα χρόνια απ’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Είναι αυτό το ίδιο το σάπιο και καταστροφικό σύστημα από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε. Γι’ αυτό και κάθε κυβέρνηση «αριστερή», «προοδευτική», «λαϊκής εξουσίας», «λαϊκομετωπική» κ.α. που προτείνεται από τα κόμματα της αριστεράς -που το μόνο που κάνουν είναι να ζητιανεύουν εκλογές- θα είναι απλώς διαχείριση ενός σάπιου και καταρρέοντος συστήματος, μια ακόμη προδοσία των συμφερόντων των ελλήνων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.
Απέναντι στην κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού, στην ταπείνωση και τον εξευτελισμό μας, στην καταστροφή της ζωής μας, θα πρέπει να παλέψουμε για:
1) Να φύγουν όλοι όσοι ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας.
2) Γενική (Πολιτική) Απεργία Διαρκείας παντού, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.α. για να διώξουμε τη χούντα της Τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας.
3) Συντακτική Συνέλευση για ν’ αποφασίσει ο ελληνικός λαός για μια άλλη οργάνωση και λειτουργία της οικονομίας, της κοινωνίας, της πολιτικής, που θα στηρίζεται: (α) Σε κινηματικές δομές και όργανα εργατικού ελέγχου σε κάθε επιχείρηση, συνοικία, νομό, βιομηχανικό κλάδο, σε Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές ή όπου αλλού χρειάζεται, με όλα τα όργανα εκλεγμένα και ανακλητά. (β) Στην κινητοποίηση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας για να επιβάλουν απέναντι στην κρίση ένα άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας με πρωταρχικά μέτρα τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων.
4) Να ανοίξουμε τον δρόμο σε μια άλλη κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Με την πρώτη ματιά, μπορούμε να δούμε στο ένα άκρο αυτής της ιστορικής περιόδου το Νοέμβρη του 1973, που είχε για πρωταγωνιστές τους εργάτες, τους φοιτητές, τις λαϊκές μάζες γενικά και την ενεργό συμμετοχή τους στην δράση, δηλαδή στην πολιτική, όπου μέσα από ριζοσπαστικές μορφές αγώνα οδηγήθηκαν στην εξέγερση, δηλαδή στη συλλογικότερη και ανθρωπινότερη πράξη του ανθρώπινου γένους. Στο άλλο άκρο, το Νοέμβρη του 2011, κάποιοι θέλουν να φαίνεται ότι πρωταγωνιστούν ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κ.α. – δηλαδή ένας απίστευτα γελοίος αλλά και επικίνδυνος θίασος, που με τα διαδοχικά μνημόνια έχει κηρύξει ανοιχτό πόλεμο εδώ και 2 χρόνια ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, στους εργαζόμενους, τους νέους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όλοι αυτοί, με προμετωπίδα την «πατρίδα», το «εθνικό συμφέρον», τη «σωτηρία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης» κλπ. έχουν λυσσάξει και προσπαθούν να αρπάξουν, να ξεσκίσουν τη δημόσια αλλά και ιδιωτική περιουσία, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών.
Τις τελευταίες μέρες, με όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν μέσα στον «ορνιθώνα της αστικής τάξης», το κοινοβούλιο, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και «ειδικοί», «τεχνοκράτες» κ.α. κάτω από τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ ψάχνουν να βρουν εναγωνίως μια κυβέρνηση συνεργασίας, μια νέα χούντα, ώστε χωρίς να μας ρωτήσουν, να μας επιβάλλουν τη νέα δανειακή σύμβαση – δηλαδή την θανατική μας καταδίκη.
ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Η ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους ευρωπαίους εργαζόμενους για ν’ αντιμετωπίσει τη βαθύτατη κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, την χρεοκοπία των ευρωπαϊκών τραπεζών και κυρίως τον θανάσιμο ανταγωνισμό από τις νεοαναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία κ.α.). Αυτό σημαίνουν οι λεγόμενοι «ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί», η «συνταγματικά κατοχυρωμένη απαγόρευση ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό» κλπ.
Η δοσίλογη κυβέρνηση του Παπανδρέου θριαμβολογεί μαζί με τα παπαγαλάκια της για τη νέα δανειακή σύμβαση και την υποτιθέμενη ελάφρυνση του χρέους κατά 100 δις, που υποτίθεται θα πραγματοποιηθεί με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50%. Είναι η ίδια που μερικές μέρες πριν αρνιόταν ακόμη και να αναφέρει τη λέξη «κούρεμα», γιατί όπως έλεγε θα ήταν «μια καταστροφή για τη χώρα».
Όμως το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50% σημαίνει: κούρεμα κατά 50% όλων των αξιών της ελληνικής οικονομίας, πτώση κατά 50% της αξίας της ατομικής περιουσίας, των καταθέσεων, των σπιτιών, των δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων, της αξίας της εργατικής δύναμης (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις κ.α.). Ότι θα συρρικνωθεί στο μισό η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση, ενώ μετά από τα ήδη υπάρχοντα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα της τελευταίας διετίας έχουν πέσει στο μισό σε σχέση με πριν από δύο χρόνια. Το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50% σημαίνει ακόμη ότι ολόκληρη η δημόσια περιουσία (δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμοί, λιμάνια, δρόμοι, δάση, λίμνες, μνημεία κ.α.) θα βγει στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί.
Η χώρα, δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, θα μπουν κάτω από την αποικιακή εποπτεία της Τρόικας για πολλές δεκαετίες. Οι επίτροποι θα είναι οι νέοι κυβερνήτες που θα αποφασίζουν για τα πάντα και που χωρίς την άδειά τους δεν θα γίνεται τίποτα. Θα είναι επίσης αυτοί που θα πουλάνε τη δημόσια περιουσία και θα εισπράττουν τα έσοδα.
Τέλος, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων δεν σημαίνει ελάφρυνση του χρέους κατά 100 δις, όπως ψευδώς διατυμπανίζουν η κυβέρνηση αλλά και η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η Δημοκρατική Συμμαχία και τα ΜΜΕ. Όλη αυτή η απάτη, που βασίζεται στους πολύπλοκους τεχνικούς όρους της συμφωνίας του κουρέματος (που ακόμα παζαρεύονται), έχει χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση άλλων χωρών και «στήθηκε» μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν «ευαίσθητους» τους δανειστές τοκογλύφους και τους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ώστε να μας αποσπάσουν και την τελευταία σταγόνα αίματος που μπορούν να μας στραγγίξουν.
Με το ψευτοδίλημμα: δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή μας απειλούν συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια. Όμως με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, τις τέσσερις αναθεωρήσεις του, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό νόμο, το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο και τα διάφορα χαράτσια, μας έχουν ήδη οδηγήσει σε τρομακτική μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας (με πρωτοφανή μείωση του ΑΕΠ κατά 12% την τελευταία τριετία) και εκτίναξη της ανεργίας. Τώρα, με τη νέα δανειακή σύμβαση και το διαρκές μνημόνιο που τη συνοδεύει, θα υπάρξει νέα τεράστια μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, καταστροφή της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης και ακόμα μεγαλύτερη εκτίναξη της ανεργίας. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη χρεοκοπία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, τότε τι είναι χρεοκοπία; Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να έχουμε απολύτως κανένα δίλλημα, ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι αυτός του Νοέμβρη του 1973.
Μια μόνο διέξοδος: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
― ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
― ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
Όλος αυτός ο θίασος, με τα απίστευτα καραγκιοζιλίκια του, δείχνει τον πανικό του και ταυτόχρονα προσπαθεί να εγκλωβίσει ή να σταματήσει τις μεγαλειώδεις αντιστάσεις και αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Την μεγαλύτερη απεργία της μεταπολίτευσης (στις 19-20 Οκτώβρη), τις καθολικές αντιδράσεις στις παρελάσεις, ακόμα και στα γήπεδα, την ανυπακοή στα χαράτσια κ.α. που όλα κατευθύνονται ενάντια στα παλιά και νέα Μνημόνιά τους.
Από μια δεύτερη ματιά λοιπόν, το Νοέμβρη του 1973 και τον φετινό του 2011, κάποια πράγματα είναι ακριβώς ίδια. Κατά πρώτο από την πλευρά της ύπαρξης μιας Χούντας – και κατά δεύτερο, ίσως το σημαντικότερο, από την πλευρά του ότι και σήμερα πλέον οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι, όπως και τότε, οι εργάτες, οι νέοι, οι λαϊκές μάζες γενικά με την ενεργό συμμετοχή τους στα γεγονότα.
Όμως ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς, δύσκολος, σκληρός. Γιατί η πραγματική αιτία της κόλασης που ζούμε -και που θα χειροτερεύει συνεχώς- είναι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και η διαχείρισή του τόσα χρόνια απ’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Είναι αυτό το ίδιο το σάπιο και καταστροφικό σύστημα από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε. Γι’ αυτό και κάθε κυβέρνηση «αριστερή», «προοδευτική», «λαϊκής εξουσίας», «λαϊκομετωπική» κ.α. που προτείνεται από τα κόμματα της αριστεράς -που το μόνο που κάνουν είναι να ζητιανεύουν εκλογές- θα είναι απλώς διαχείριση ενός σάπιου και καταρρέοντος συστήματος, μια ακόμη προδοσία των συμφερόντων των ελλήνων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.
Απέναντι στην κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού, στην ταπείνωση και τον εξευτελισμό μας, στην καταστροφή της ζωής μας, θα πρέπει να παλέψουμε για:
1) Να φύγουν όλοι όσοι ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας.
2) Γενική (Πολιτική) Απεργία Διαρκείας παντού, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.α. για να διώξουμε τη χούντα της Τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας.
3) Συντακτική Συνέλευση για ν’ αποφασίσει ο ελληνικός λαός για μια άλλη οργάνωση και λειτουργία της οικονομίας, της κοινωνίας, της πολιτικής, που θα στηρίζεται: (α) Σε κινηματικές δομές και όργανα εργατικού ελέγχου σε κάθε επιχείρηση, συνοικία, νομό, βιομηχανικό κλάδο, σε Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές ή όπου αλλού χρειάζεται, με όλα τα όργανα εκλεγμένα και ανακλητά. (β) Στην κινητοποίηση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας για να επιβάλουν απέναντι στην κρίση ένα άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας με πρωταρχικά μέτρα τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων.
4) Να ανοίξουμε τον δρόμο σε μια άλλη κοινωνία, δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
