Συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: επιστροφή των υπευθύνων της χρεοκοπίας

Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου, 2011

 

Κεντρικό άρθρο της Εργατικής Πάλης (Νοέμβριος 2011)

για τις πολιτικές εξελίξεις

Οι μάσκες όλων έπεσαν και η σαπίλα του πολιτικού σκηνικού προβάλει μπροστά μας. Το «αντιδεξιό» και «δημοκρατικό» ΠΑΣΟΚ του «αντιεξουσιαστή» Παπανδρέου συμμαχεί με την «επάρατη» Δεξιά για χάρη της «σωτηρίας της πατρίδας». Η «λαϊκή» Δεξιά του υπερπατριώτη Σαμαρά, που μέχρι χθες υποτίθεται ότι ήταν ενάντια στο Μνημόνιο, τώρα δίνει όρκους πίστης σε Τρόικα, τραπεζίτες και κερδοσκόπους, στο νέο, χειρότερο από το προηγούμενο Μνημόνιο που αποφασίστηκε στις 26 Οκτωβρίου. Η ομάδα των προθύμων, των κατ’ επάγγελμα «σωτήρων»-πατριωτών του Καρατζαφέρη, των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού της Μπακογιάννη και των κομπάρσων του Κουβέλη και των Οικολόγων-Πράσινων, έτρεξαν να προστεθούν στο υπηρετικό προσωπικό της «σωτηρίας της πατρίδας», αυτό το καταφύγιο όλων των απατεώνων.
Από αυτό το καταφύγιο δεν ήταν δυνατόν να λείψουν τα Μ.Μ.Εξαπάτησης. Μέρα και νύχτα έχουν επιδοθεί σ’ ένα όργιο εκβιασμών και σε μια χωρίς προηγούμενο ιδεολογική τρομοκρατία για το τι περιμένει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία αν δεν πάρουμε την 6η δόση, αν δεν υπογράψουμε τη νέα Δανειακή Συνθήκη… αν δεν υπογράψουμε ό,τι μας ζητούν κεφάλαιο, κερδοσκόποι, ΕΕ και ιμπεριαλιστές. Θα χρεοκοπήσουμε, φωνάζουν ο Μ. Καψής και η Τρέμη και επαναλαμβάνουν με ένα σωρό απίθανα σενάρια όλοι οι γνωστοί αργυρώνητοι μεγαλοδημοσιογράφοι και κήνσορες του σάπιου αστικού καθεστώτος (θα γίνουμε σαν την Αλβανία του Χότζα και τη Β. Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, δεν θα έχουν τα παιδιά μας γάλα και η βενζίνη θα έχει 2 χιλιάδες δραχμές κλπ.). Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι ο ελλ. καπιταλισμός -και αυτό το γνωρίζουν όλοι- είναι χρεοκοπημένος από τις αρχές του 2010 και έκτοτε βρίσκεται διασωληνωμένος χωρίς καμιά δυνατότητα αντιστροφής από την επιθανάτια κρίση του. Και ακόμη το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της νεολαία οδεύει με γοργά βήματα προς εκείνο της Αλβανίας και οι συνθήκες διαβίωσης και αναπαραγωγής τους μετατρέπονται ταχύτατα σε συνθήκες δουλοπάροικου.
Όλοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι με τη μαύρη προπαγάνδα και τα ανακτοβούλιά τους δεν μπορούν πια να διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Εδώ και καιρό, οι πολιτικές εξελίξεις καθορίζονται κυρίως από: 1) Την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα και φυσικά την παγκόσμια κρίση – και ειδικά της Ευρωζώνης/ΕΕ. 2) Τη συνολική κρίση του πολιτικού σκηνικού, των αστικών κομμάτων και θεσμών και της αστικής εξουσίας. Λίγο-πολύ τα ίδια ισχύουν και για την ΕΕ. 3) Το εργατικό και λαϊκό κίνημα, που εδώ και δυο χρόνια έχει περάσει στο προσκήνιο και σταδιακά έχει μετεξελιχθεί σε αποφασιστικό παράγοντα.
Οι τεράστιες, πολύμορφες και διαρκείς κινητοποιήσεις, αγώνες και πράξεις ανυπακοής των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας απονομιμοποίησαν πλήρως τις μνημονιακές/αστικές πολιτικές, αποσάθρωσαν το ΠΑΣΟΚ και το έθεσαν σε τροχιά πτώσης. Το «κίνημα των πλατειών», τα «Ιουνιανά» και η γιγαντιαία 48ωρη Γενική Απεργία της 19-20/10 έκαναν την πτώση του θέμα ημερών – αυτό έγινε λίγες μέρες μετά, μετά τα εξαιρετικής πολιτικής σημασίας γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, όπου όλοι «εκπρόσωποι» εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από τους «θρόνους» τους! Η συναίνεση των αστικών κομμάτων (κυρίως των δυο μεγάλων), που αρχικά προώθησαν Μέρκελ και Σαρκοζί και κατόπιν υιοθέτησαν όλα τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα, ήταν μια ανοιχτή ομολογία ότι κανένα αστικό κόμμα μόνο του δεν μπορούσε να κάμψει το εργατικό κίνημα. Έτσι, η τωρινή συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (με την συμπαράσταση και άλλων και ειδικά του ΛΑΟΣ!), είναι αποφασιστικό βήμα και για μελλοντικές εξελίξεις. Είναι μια προσπάθεια του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων και της ΕΕ να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, τη λήψη δρακόντειων μέτρων (οικονομικών και πολιτικών) για να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα σε Ελλάδα και ΕΕ. Αυτή η συγκυβέρνηση, που δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση, είναι πέραν όλων των άλλων αποτέλεσμα της καταπάτησης κάθε συνταγματικής, δημοκρατικής και λαϊκής διαδικασίας, είναι μια κυβέρνηση εντελώς αυτονομημένη από την κοινωνία και βοναπαρτιστική. Σαν τέτοια είναι φυσικό να έχει επικεφαλής τον τεχνοκράτη Λ. Παπαδήμο, έναν πράκτορα του τραπεζικού κεφαλαίου. Αυτή η κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο για την αντιδραστική μετάλλαξη του καθεστώτος, όπου κατά πάσα πιθανότητα θα διατηρείται το κοινοβουλευτικό περίβλημα αλλά θα είναι θωρακισμένο σε κάθε παρέμβαση στην πολιτική σκηνή του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Αν η άνοδος και παραμονή στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ συνιστούσε ένα πολιτικό πραξικόπημα, πολύ μεγαλύτερο συνιστά η συγκυβέρνηση με τις ευλογίες και υποδείξεις των Μέρκελ-Σαρκοζί. Αυτό το νέο πολιτικό πραξικόπημα βαρύνει πολύ περισσότερο τη ΝΔ, τη «λαϊκή» Δεξιά και όχι τόσο το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να υποσκάπτει σοβαρά την προσπάθειά της να εμφανιστεί αντίθετη στις μνημονιακές πολιτικές και έτσι να ανασυγκροτηθεί, να συγκρατήσει ένα σημαντικό μέρος λαϊκών δυνάμεων της. Οι όποιοι ελιγμοί της ηγεσίας της ΝΔ και του Σαμαρά για να μην χρεωθεί τη συγκυβέρνηση/πραξικόπημα και να το φορτώσει στο ΠΑΣΟΚ, εκτός του ότι είναι αναποτελεσματικές έχουν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση, έχουν γελοιοποίησει το πολιτικό σύστημα και απομακρύνει παραπέρα απ’ αυτό τις μάζες.
Αυτό το πραξικόπημα και η επίθεση που ετοιμάζεται ενάντια στους εργαζόμενους δεν αντιμετωπίζεται με τις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο, όπου καλεί η ρεφορμιστική αριστερά, ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται κατ’ αρχήν να φύγουμε από τις κοινοβουλευτικές πρακτικές, να προχωρήσουμε στην εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης, να οργανώσουμε τους επερχόμενους αγώνες και ν’ ανοίξουμε το δρόμο για την εξουσία των εργαζομένων και τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία.
Η συγκυβέρνηση είναι παράλληλα μια ομολογία του κεφαλαίου και της ΕΕ, ότι μέχρι τώρα απέτυχαν όλες οι προσπάθειές τους να κάμψουν το εργατικό κίνημα, να επιβάλλουν την πολιτική τους τουλάχιστον στο βαθμό που χρειάζονταν. Αντίθετα, η πορεία του εργατικού κινήματος ήταν ανοδική, συγκρουσιακή, εξεγερσιακή – αλλά και ριζοσπαστικοποίησης, πολιτικοποίησης, αναζήτησης εναλλακτικής λύσης έξω από το καθιερωμένο πολιτικό σύστημα, αν όχι και έξω από το αστικό σύστημα, τουλάχιστον για σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων. Αναμφισβήτητα οι μάζες ψάχνουν λύσεις και έξω από το σύστημα – και δεν πρέπει να μας ξεγελά το γεγονός ότι πάντοτε προσωποποιούν καταστάσεις και πολιτικές. Όλα αυτά δείχνουν ότι το εργατικό κίνημα είναι ισχυροποιημένο, ακόμη περισσότερο μετά την πτώση ΠΑΣΟΚ. Έτσι, ανοίγει μια νέα περίοδος αποφασιστικής σημασίας, όπου η αστική τάξη με σχεδόν ενοποιημένα τα πολιτικά της επιτελεία κάτω από την υψηλή εποπτεία της ΕΕ ετοιμάζεται για τις επόμενες συγκρούσεις. Η μάχη που θα δοθεί από την εργατική τάξη στην Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και μάχη των εργαζομένων της Ευρώπης, πράγμα που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και το ενδιαφέρον που προκαλεί στα παγκόσμια αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία η έκβασή της.
Η κρίση του ελλ. καπιταλισμού δεν είναι ούτε αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ιταλία και όπως όλα δείχνουν πολύ σύντομα στη Γαλλία, το πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι μόνο και κυρίως η κρίση του ελλ. καπιταλισμού αλλά η αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσής της συνολικά, με πρώτα θύματα την Ευρωζώνης και το Ευρώ.

10 Νοεμβρίου 2011