Για το 31ο Συνέδριο του Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης – Θέσεις της ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Θέσεις της
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Για το 31ο Συνέδριο του Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Α) Το ΕΚΘ μπροστά στα μεγάλα καθήκοντα.
Το 31ο συνέδριο του ΕΚΘ, έχει μια ιδιαίτερη σημασία γιατί συνέρχεται σε μια στιγμή που θα λέγαμε ότι αποτελεί το σημείο μηδέν. Αυτό το συνέδριο πρέπει και μπορεί να αποτελέσει το τέρμα ή την αφετηρία, τόσο για τους εργαζόμενους όλης της χώρας, τόσο για το Συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα, όσο και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, πιθανόν και για το εργατικό κίνημα της ίδιας της ΕΕ. Είναι το πρώτο συνέδριο μιας εργατικής ένωσης που πραγματοποιείται λίγες μόλις ημέρες μετά τη ψήφιση του λεγόμενου 3ου Μνημονίου ή του «νέου πακέτου μέτρων», που περιέχει μέτρα εξόντωσης και εξαθλίωσης των εργαζομένων, άγριες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, σε υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, σε ΟΤΑ κλπ. Μέτρα που καταβαραθρώνουν άμεσα την αγοραστική δύναμη και των βιοτικό επίπεδο των εργατικών και λαϊκών μαζών.

Με αυτό το πακέτο μέτρων ή σε συνδυασμό με αυτό, ετοιμάζονται και μια σειρά από αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδραστικά μέτρα, ένα μίγμα φορολογικών και εισπρακτικών μέτρων, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων κλπ. Συγκεκριμένα, θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο την άμεση φορολογία των εργαζομένων, θα επιβάλουν νέα εισπρακτικά μέτρα τύπου «χαράτσι» ΔΕΗ, θα αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, θα καταργήσουν το 8ωρο, 5μερο, θα αυξήσουν τις ώρες εργασίας από 40 (48) τη βδομάδα σε 78 (13 ώρες εργασία χ 6 ημέρες !), θα περικόψουν την αποζημίωση απόλυσης, θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο το λεγόμενο «διευθυντικό δικαίωμα» κλπ. Είναι προφανές ότι αν όλα αυτά κατορθώσουν να τα εφαρμόσουν, τότε δε θα πρόκειται μόνο για μια χωρίς προηγούμενο φτωχοποίηση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά για κάτι δραματικά χειρότερο. Για τη μετατροπή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας σε δουλοπάροικους.
Απλά και ξάστερα λοιπόν μπαίνει μπροστά μας το δίλλημα αλλά και η επιλογή. Αυτοί ή εμείς; Τα αφεντικά, οι εργοδότες, οι καπιταλιστές, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι κάθε λογής επενδυτές, χρηματιστές, οι δανειστές και οι τοκογλύφοι, μαζί με τα ντόπια ή διεθνή πολιτικά επιτελεία και το υπηρετικό προσωπικό τους (ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, «αναλυτές», «διανοούμενοι» κ.α.), δηλαδή το 1: 1.000 της κοινωνίας, θα επιβάλουν τη λύση τους, δηλαδή τη συντριβή μας ή εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, οι εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα τους διώξουμε. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο που πρέπει να αποφασίσουμε για το αν θα δεχτούμε να μετατραπούμε εμείς και τα παιδιά μας σε δουλοπάροικους, όπως απαιτούν οι δανειστές/τοκογλύφοι και η Τρόικα τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού ή αν θα διεκδικήσουμε, θα παλέψουμε, με νύχια και με δόντια για να απαλλαγούμε από όλα αυτά και από όλους αυτούς.
Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες, οι εργατικές ενώσεις (Συνδικάτα, Σωματεία, Ομοσπονδίες, ΕΚ κλπ) αποτελούν ακόμη και παρά τη κρίση τους, μια τεράστια οργανωμένη δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι ή μπορεί να είναι καθοριστικός ο ρόλος τους. Θα μετατρέψουμε λοιπόν τις εργατικές ενώσεις και οργανώσεις σε προπύργια του αγώνα; Θα οπλίσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα με ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης; θα προετοιμαστούμε ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά, σαν συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα για την τεράστια σύγκρουση που μας οδηγούν οι εργοδότες, οι αστικές κυβερνήσεις και τι κράτος τους;
Απέναντι σε αυτά τα αμείλιχτα ερωτήματα που πλέον μπαίνουν καθημερινά σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε άνεργο και σε κάθε σπίτι ή οικογένεια, αλλά και σε κάθε πολιτική, συνδικαλιστική ή κοινωνική συλλογικότητα, καλούμαστε όλοι και όλες να απαντήσουμε.
Β) Για την οικονομική και πολιτική κατάσταση.
Η οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο και γενικά πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι αναστρέψιμη, ούτε και διαχειρίσιμη. Αυτό σημαίνει ότι ο ελ. Καπιταλισμός ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει, έχει καταρρεύσει και ταυτόχρονα τα αστικά επιτελεία δεν μπορούν ή αδυνατούν όλο και περισσότερο να δώσουν οποιαδήποτε διέξοδο, ακόμη και να διαχειριστούν τη κατάσταση με τα μέχρι τώρα δεδομένα.
Ότι ψέματα και να λένε διάφορα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, περί χρεωκοπίας του δημοσίου κλπ, η αλήθεια είναι ότι τα πάντα είναι χρεοκοπημένα. Ο ιδιωτικός τομέας, ο Δημόσιος τομέας, οι Τράπεζες, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, Δήμοι κλπ. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση η αστική τάξη και τα επιτελεία της δεν έχουν κανένα σχέδιο ή καλύτερα το μόνο «σχέδιο» τους είναι τα Μνημόνια, που σημαίνουν πολιτικές που έχουν σα στόχο να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενες και λαϊκές μάζες. Μιλάνε διαρκώς για «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και μερικές άλλες αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές) και που και που «θυμούνται» ότι χρειάζεται ανάπτυξη, χωρίς να λένε τίποτα συγκεκριμένο! Όμως, η ανάπτυξη είναι αδύνατη. Για να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζονται επενδύσεις και επενδύσεις. Οι λόγοι που καθιστούν την ανάπτυξη για τον ελληνικό καπιταλισμό και όχι μόνο, αδύνατη-στη παρούσα συγκυρία-είναι:
α) Η κρίση του ελλ. καπιταλισμού είναι κρίση υπερσυσώρρευσης κεφαλαίου, δηλαδή έχουν επενδυθεί περισσότερα κεφάλαια από αυτά που χρειάζονται, γι αυτό όχι μόνο δε επενδύονται αλλά γίνεται το αντίθετο, κλείνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις κλπ.
β) Η διαρκής μείωση των εισοδημάτων (μισθοί, συντάξεις κλπ) και γενικά των δαπανών (ιδιωτικές, δημόσιες κλπ) μειώνουν τη ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, που οδηγεί όχι μόνο σε μείωση της παραγωγής αλλά και στην υπερπαραγωγή και στην πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα ή υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.
γ) Η ύπαρξη μιας αβέβαιης κατάστασης γύρω από την τυπική χρεοκοπία, την παραμονή στην ΕΕ και στο Ευρώ ή ακόμη και μια βεβαιότητα ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αυτή η κατάσταση επιτείνεται από τη ραγδαία φυγή του ξένου κεφαλαίου (Pp & Shell, Καρφούρ, Κρεντί Ακρικόλ-Εμπορική κλπ)
δ) Η ανυπαρξία εναλλακτικού στρατηγικού σχεδίου, η μεγάλη πολιτική κρίση, η κρίση στην ΕΕ και στο Ευρώ.
ε) Το ελλ. κεφάλαιο, όπως άλλωστε και το διεθνές, κερδοσκοπεί και παρασιτεί η αδρανεί σε τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους και δε έχει καν την πρόθεση παραγωγικής επένδυσης.
Άλλωστε, το κεντρικό πρόβλημα-όχι μόνο για τον ελλ. καπιταλισμό-δεν είναι η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά ή όπως αλλιώς λέγεται (οι τράπεζες δεν δανείζουν κλπ) αλλά μια ιστορικών διαστάσεων κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Ένας τεράστιος όγκος χρημάτων παραμένει ακινητοποιημένος, ιδιωτικοποιημένος, παρασιτεί (και παράγει φούσκες που σκάνε) διότι δεν υπάρχει χώρος για επένδυση με την προσδοκία καπιταλιστικού κέρδους. Τέλος, (σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ) με μια ανεργία γύρω στο 30% και μ’ ένα μη ενεργό πληθυσμό μεγαλύτερο από αυτό που εργάζεται είναι αδύνατο να υπάρξει ανάπτυξη και αντίθετα είναι βέβαιη η πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή, ακόμη και αν διαγραφεί όλο το χρέος, ακόμη και αν παρακρατείται (φόροι, κρατήσεις, χαράτσια κλπ) όλο ο μισθός ή η σύνταξη. Δεν πρέπει να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι πηγαίνουμε ολοταχώς προς την πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή, αν συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές, με μια προσωρινή στάση εξαθλίωσης, χονδρικά, των 2/3 της κοινωνίας!
Εμείς λέμε, ότι όχι μόνο το χρέος δεν είναι βιώσιμο αλλά ούτε και ο ελληνικός καπιταλισμός, αυτό βέβαια σε σχέση με την κρίση της παγκόσμιας οικονομίας και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης. Η εμπλοκή που υπάρχει γύρω από την περίφημη 2η δόση των 31,5 δις, έχει υπαρκτές αιτίες. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα σε διεθνές επίπεδο που σχετίζονται με διαφορές, αβεβαιότητες, προτεραιότητες και πάνω απ’ όλα με την κρίση που βαθαίνει. Η παραπέρα χρηματοδοτήσει του ελλ. καπιταλισμού προσκρούει από τη μια μεριά στο ΔΝΤ που δεν «μπορεί» να συνεχίσει να δίνει χρήματα όσο το χρέος είναι «μη βιώσιμο», αλλά και τις διαμαρτυρίες πολλών μελών του (μεταξύ των οποίων και αρκετές αναδυόμενες χώρες). Από την άλλη στην ίδια την ΕΕ/Ευρωζώνη που λόγω Ισπανίας, Ιταλίας κ.α. χρειάζονται πολλά χρήματα για να κρατηθεί η Ευρωζώνη. Επομένως υπάρχει περίπτωση να σταματήσει η χρηματοδότηση ή να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Πχ, «πάγωμα» της εξόφλησης των δανείων, τερατώδεις «εσωτερική υποτίμηση», «προσωρινή αποδέσμευση από το Ευρώ κλπ που όλα βέβαια θα σημαίνουν πραγματικό Μεσαίωνα για τους εργαζόμενους. Υπάρχει επίσης και η συνολική κατάρρευση της ΕΕ/Ευρωζώνης. Σε κάθε περίπτωση βαδίζουμε ολοταχώς για μια κατάσταση φτωχοποίησης διάλυση και αποσύνθεσης της οικονομίας που αυτή τη στιγμή φαίνεται αδιανόητη.
Κάτω η Νέα Χούντα και το κράτος «έκτακτης ανάγκης»
Όμως η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν είναι τα μόνα που μα επιφυλάσσουν. Σήμερα, στην εποχή της όξυνσης της δομικής κρίσης και της παρακμής του καπιταλισμού, και σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουμε μια αντιδημοκρατική αναδίπλωση του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, που στον πυρήνα της βρίσκονται τα απόλυτα δικαιώματα του «επενδυτή», του τραπεζίτη, του κερδοσκόπου κλπ. Τα δημοκρατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ακόμη και αυτά που έχουν εγγραφή με αγώνες στα Συντάγματα, αλλά και η ίδια η βασική αρχή κάθε Συντάγματος «η λαϊκή κυριαρχία», σταματούν στην είσοδο της αγοράς..
Στη χώρα μας, η συγκυβέρνηση τρεκλίζει και αποσυντίθεται και σε τίποτα δεν τη έχει βοηθήσει η ψήφιση των μέτρων του 3ου Μνημονίου, το αντίθετο μάλιστα. Έχει διογκώσει απέναντί της την παλλαϊκή αγανάκτηση και οργή. Αυτή και τα αφεντικά της, ντόπια και ξένα, ξέρουν ότι ο χρόνος της τελειώνει. Ότι ίδια και χειρότερα περιμένουν όποια παρόμοια κυβέρνηση μπορέσουν ίσως να στήσουν μελλοντικά. Γι’ αυτό και η συγκυβέρνηση είναι επικίνδυνη. Θα προσπαθήσει να γαντζωθεί στην εξουσία επιβάλλοντας ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης». Δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει. Γι’ αυτό οι διαρροές για πραξικόπημα, οι δοκιμές χουντικής απαγόρευσης συγκεντρώσεων, επιβολής μαύρης λογοκρισίας, χρήσης βασανιστηρίων στη ΓΑΔΑ. Φέρνουν όλο και περισσότερο ειδικές μονάδες του στρατού σε αστυνομικά καθήκοντα. Αφήνουν τη φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής ν’ αλωνίζει και την ενισχύουν, ώστε να παίξει το ρόλο της δίπλα στους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, στις συμμορίες των ΜΑΤ και Δίας.
Πέρα από τα παραπάνω θανάσιμα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα στη χώρα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε στιγμή ότι η αυτή η κατάσταση είναι μέρος της εξέλιξης του μακρού κύματος ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας, που ξέσπασε στις αρχές τις δεκαετίας του ’70. Ότι η κρίση, ο παρασιτισμός, η κερδοσκοπία, τα ελλείμματα, τα χρέη, ο νεοφιλελευθερισμός, η στήριξη με κάθε τρόπο των κερδών των επιχειρήσεων και των καπιταλιστών, οι αφαίμαξη, με κάθε τρόπο εργατών, εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων και λαών κλπ. Η τεράστια αρπαγή και μεταφορά πλούτου στις τσέπες του 1/1000 όχι μόνο δεν έδωσαν διέξοδο, αλλά δημιούργησαν και νέα προβλήματα, κινδύνους και αδιέξοδα. Μπορεί να αποδειχθεί, ότι πρόκειται ουσιαστικά για την ιστορική χρεοκοπία του καπιταλισμού, με ορατό τον κίνδυνο ενός ντόμινο κατάρρευσης όχι μόνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν δεν ανατραπεί το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα, η πιο πιθανή προοπτική του είναι η διαρκής απαξίωση της εργασίας, η κατασπατάληση των πόρων ζωής με αποτέλεσμα τις διαρκείς επισιτιστικές κρίσεις, ο αυξανόμενος κίνδυνος από τις κλιματικές αλλαγές, τη καταστροφή του περιβάλλοντος και τις πανδημίες, ο πόλεμο κλπ, δηλαδή μια νέα ιστορική περίοδος βαρβαρότητας.
Γ) ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Να οργανώσουμε τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω πρέπει και μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα πιο επείγοντα και καθημερινά, χωρίς καθυστέρηση και χωρίς να παραλύουμε από το χάος και το βάρος των προβλημάτων και των κινδύνων. Έχουμε την εμπειρία των τεράστιων γενικών απεργιών, της ανυπακοής στα χαράτσια, των «αγανακτισμένων», των καταλήψεων χώρων δουλειάς, των συγκρούσεων όπως στις 12 Φλεβάρη. Κανένας απ’ αυτούς τους αγώνες δεν πήγε χαμένος. Ένα νέο κύμα αγώνων εξαπλώνεται σήμερα στην Ισπανία, την Πορτογαλία και ξανά στην Ελλάδα. Τίποτα όμως δεν έχουμε να περιμένουμε από την γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ, που φέρνει το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης που φτάσαμε έως εδώ. Από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, επίσης τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε, με την ακραία διασπαστική πολιτική του, που φέρνει μόνο ήττες και απογοήτευση. Και ακόμη πρέπει να προσέχουμε πολύ για τις και από τις αυταπάτες για «κυβέρνηση της Αριστεράς» γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δήθεν θα μετριάσει την κατάρρευση χωρίς να συγκρουστεί με τον καπιταλισμό, δείχνοντας «υπευθυνότητα», μέσα από τους αστικούς θεσμούς, δίνοντας πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στους εκπροσώπους του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Ένας στόχος συζητιέται σήμερα όλο και περισσότερο, σε σωματεία και ομοσπονδίες, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές: Πρέπει να τελειώνουμε με τη χούντα συγκυβέρνησης–Τρόικας. Να πάμε αποφασιστικά, όχι με ξεκομμένες απεργίες που εξαντλούν τις δυνάμεις μας, αλλά με επαναλαμβανόμενες απεργίες, μέχρι τη νίκη.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ – ΝΑ ΝΕΚΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ!
Οι σημερινές ηγεσίες των ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ, δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν αυτό το δρόμο. Με τις 24ωρες και τις 48ωρες διάσπαρτες και κατακερματισμένες, υποτίθεται κινητοποιούν αλλά στην ουσία προσπαθούν να φρενάρουν αυτή τη δυναμική. Αυτή την Απεργία Διαρκείας πρέπει να επιβάλλουμε και οργανώσουμε παντού, με γενικές συνελεύσεις και εκλεγμένες απεργιακές επιτροπές που θα συντονίζονται. Τότε θα δει η Τρόικα εσωτερικού-εξωτερικού ποιος έχει τη δύναμη!
Δ) Η σύγκρουση μπροστά μας είναι τεράστια… Να προετοιμαστούμε!
Ακόμη όμως και αν διώξουμε αυτή τη κυβέρνηση ή οποιαδήποτε τέτοιου είδους δεν θα έχουμε τελειώσει αλλά θα έχουμε μόλις ξεκινήσει, κάνοντας το πρώτο και μεγάλο βήμα. Η κατάσταση απαιτεί ριζικές λύσεις για όλους και για όλα. Η κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού, το χάος σε Ε.Ε./Ευρωζώνη, η χειροτέρευση της παγκόσμιας κρίσης, οι επικίνδυνες εξελίξεις σε ΝΑ Μεσόγειο και Μ. Ανατολή, δεν επιτρέπουν αυταπάτες. Ή θα επιτρέψουμε στους υπεύθυνους της χρεοκοπίας να διαχειριστούν την επερχόμενη κατάρρευση, ενώ θα βουλιάζουμε σε μια βαρβαρότητα χωρίς προηγούμενο ή θα χαράξουμε πορεία σύγκρουσης για να επιβάλλουμε τις δικές μας λύσεις. Το σάπιο σύστημά τους ψυχορραγεί. Θα προσπαθήσουν να το κρατήσουν στη ζωή πάνω στα πτώματά μας, με όλο και πιο βάρβαρα μέτρα, καταφεύγοντας στις πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές λύσεις. Δεν υπάρχει για μας εύκολος δρόμος. Η σωτηρία μας περνάει αναγκαστικά μέσα από τη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα.
Χρειάζεται καταρχήν να φύγουμε από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Να εξαπλώσουμε την Ανυπακοή και την Εξέγερση Παντού. Να προβάλλουμε ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας, με βάση τις επείγουσες ανάγκες της κοινωνίας, όχι τα κέρδη του κεφαλαίου και μιας χούφτας τραπεζιτών–τοκογλύφων και παρασίτων.
Κατάργηση των Μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης, των βάρβαρων μέτρων
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ε.Ε. – Πάλη για μια Ευρώπη των εργαζομένων, ενωμένη, δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική. Εμπρός για μια Πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία.
Εθνικοποίηση τραπεζών & τομέων-κλειδιών της οικονομίας με Εργατικό Έλεγχο
Να οργανώσουμε παντού την αλληλοβοήθεια απέναντι στην κρίση, την αυτοάμυνα του κινήματος από τους μηχανισμούς καταστολής. Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία.
Απαγόρευση των απολύσεων. Κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας. εθνικοποίηση κάθε επιχείρησης που κλείνει ή απολύει, δήμευση της περιουσίας των ιδιοκτητών και λειτουργία της κάτω από εργατικό έλεγχο. Επίδομα ανεργίας ίσο με τον τελευταίο μισθό. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλο το διάστημα της ανεργίας. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους, με 35ωρο-5νθήμερο-7ωρο.
Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Εργατικός έλεγχος στις τιμές και άμεση μείωσή τους.
Αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, πρόγραμμα οικοδόμησης σχολείων, νοσοκομείων, εργατικών και λαϊκών κατοικιών. Μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και μέτρα μείωσης των δαπανών για αστυνομία και στρατό.
Άμεση επιστροφή στα ασφαλιστικά ταμεία όλων των κλεμμένων και των οφειλών κράτους και εργοδοτών. Κατάργηση όλων των αντι-ασφαλιστικών νόμων. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες.
Πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και ίσα δικαιώματα για όλους.

Ουσιαστικά η μοναδική διέξοδος είναι να επιβάλλου­με μια Επαναστατική Κυ­βέρνηση των Εργαζομέ­νων. Ν’ ανοίξουμε τον δρόμο για τον Σοσιαλισμό: μια οικονομία με επίκεντρο τις ανθρώπινες ανάγκες, ένα καθεστώς βασισμένο στον έλεγχο, τη συμμε­τοχή, τις αποφάσεις όλων των «από κάτω». Στην επέ­κταση και όχι τον περιορισμό των ελευθεριών, στο δημοκρατικό σχεδιασμό όλων των βασι­κών επιλογών. Στην ελεύ­θερη συνεργασία των λαών της Ενωμένης Σοσιαλιστι­κής Ευρώπης και όχι στο «πειθαρχείο» της καπιταλι­στικής Ε.Ε. Αυτή είναι η μόνη διέ­ξοδος – και για να την επιβάλλουμε πρέπει να χτίσουμε μια επαναστατική δύναμη ικανή να συγκρουστεί, ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά και οργανωτικά με την αστική τάξη και το κράτος της.

Στηρίξτε ψηφίστε την
Αντεπίθεση των Εργαζομένων